KENDİNİ TAVAF EDERKEN AYDINLANMA TÖRENİ

KENDİNİ TAVAF EDERKEN AYDINLANMA TÖRENİ

1.Selam

       Ulu pınardan su içmeye koşan
yanmış-yaralanmış

        yüreklerin iç-bükey telaşının
beyanı…

Ateşim yanar sıcaklığı avuçlarına dolar

Tutsak ırmakların

Kuru toprak gelir alnımdan öper su yürür

Yeşil dallara

Havanın soğukluğunda bir yetim üşür

Annemden başka kim çeker acısını

Karılırım anasır-ı erbaa ile gözlerim açık

Bilgeler tanımlar beni

Varlığından can üflenir karışırım insanlar içine

Bakışım dokuz gök üstündendir bakarım âleme

Pişmanlığım denizler taşırır

Dağları bürür nedâmetim

Günahın ve sevabın arasatındayım

Kederdeyim

Esirgeyenin keremine talibim

Ve bağışlayanın lütfûna

Tövbem simamda görünür

Kimliğimi açıklar arafın büyükleri

2.Selam

Yürüdüğü yolları heybesine toplayıp

sonra bunları her gaybî seferinde
adımlarına güzergâh yaparak

tekrar döşeyen seyyahın beyanı…

İstihareye yattığımda çocuktum
Tahta sandık açılınca gösterildi öğleyin kaybettiğim mazi
Geleceğim saklıydı kırk bohça içinde
Açmam mümkün değildi açtırmazlardı çünkü
İtikafa girmem gerek diye düşündüm
Bu kaçış neden bu sığınma nereye
Tefekkürün nar bahçesinde temrin edilmiş huruç
Güvercinlerle kardeşliğim başladı sahih bir rüyada
Sonra beraber okuduk yedinci katında göğün

“Sultanımsın sultanımsın

Canımda

Gönlümde

İmanımsın

Bana üflersen ben dirilirim

Bir cân de nedir

Yüz canımsın